In mijn beginjaren in de grafische industrie maakte ik met een grote reproductiecamera afdrukken van zowel slechte als kwalitatief hoogstaande foto’s. Het bepalen van de kwaliteit van het negatief (dat weer gebruikt werd voor het maken van drukplaten) gebeurde vóór het belichten van het filmmateriaal. Met behulp van meetapparatuur en grafieken stelde je de camera zo in dat er een zo goed mogelijke kopie van het origineel gemaakt werd.
Een aantal jaren later kregen we twee scanners: een flatbedscanner voor het scannen van foto’s en andere afdrukken op papier. En een trommelscanner voor het scannen van dia’s en negatieven. Het was erg bewerkelijk om een goede scan te maken met de laatstgenoemde scanner. Je moest eerst de dia uit het raampje halen, vervolgens op de drum van de scanner plakken. Een laser tastte de snel draaiende drum af en het beeld werd daarna naar de computer gestuurd. Vervolgens was je soms wel een uur bezig om alle stofjes uit het beeld weg te halen. Want die waren natuurlijk ook allemaal meevergroot.
De foto’s kwamen na hun scan binnen in RGB-kleuren, die je door middel van een kleurprofiel moest omzetten naar CMYK (drukkleuren). Dit leverde soms een enorme kwaliteitsverlies op, aangezien CMYK toch een beperkte weergave is van de RGB ‘beeld’ modus. Dat verklaart ook dat sommige foto’s er op het beeldscherm beter uitzien dan gedrukt.
Na deze periode kwamen de digitale foto’s. Deze waren in de beginperiode van abominabele kwaliteit. De resultaten van de eerste digitale camera’s vielen zo tegen vanwege de beperkte kleurruimte en te lage resolutie. De klant was koning, dus moesten wij de foto’s zo goed mogelijk als het kon bewerken tot een aanvaardbaar resultaat. Professionele foto’s kwamen minder voor, omdat mensen het zelf wilden doen vanwege de geringe investering van een digitale camera. Kwalitatief was het echter geen vooruitgang. Soms was het ondoenlijk om iets fatsoenlijks te creëren door middel van Photoshop curves en moest je concluderen dat een slecht origineel ook automatisch voor een slechte kopie zorgt.
Tegenwoordig zijn digitale foto’s stukken beter. De foto’s op mijn iPhone doen (in ideale weeromstandigheden) niet onder voor de foto’s van mijn spiegelreflex-camera. De resolutie is voldoende (minstens 300 dots per inch bij 100 procent grootte) en de kleuren zijn minder vlak dan de eerste camera’s van zo’n vijftien jaar geleden. Het is nu ook gemakkelijker om een mooie foto nóg een beetje mooier te maken. Door op een subtiele wijze de kleuren naar voren te laten komen, versterk je het contrast en verlevendig je het totale beeld, zoals ik op de foto boven laat zien.
Kwalitatief gezien zijn we nu een stap vooruit én het is allemaal gemakkelijker en goedkoper om te realiseren!